Rzymianie. To u nich po raz pierwszy pojawił się przysmak, który dziś nazywamy pączkiem. Trudno powiedzieć, czy sami go wymyślili, czy jako smakosze, kolekcjonerzy i kronikarze, archiwizujący całą wiedzę świata, jego także zapożyczyli, a następnie zaadaptowali na własny użytek. Jedno co wiemy na pewno, to że pączek w zupełnie innej niż dzisiejsza formule podawany był podczas obchodów zimowo-wiosennego przesilenia, a więc święta niejako ”kościelnego”. Wyrabiano go wówczas z ciasta chlebowego, jednak zamiast marmolady czy innych słodkości, farszem był boczek lub słonina.

Upadek Imperium Romanum i ekspansja chrześcijaństwa sprawiły, że świat się zmieniał, dawne zdobycze intelektualne Rzymian trafiały do klasztorów, gdzie skrupulatnie przeglądane przez mnichów w poprawionej wersji wracały znów do świata. Tak było również z pączkiem. To właśnie mnisi byli tymi, którzy znaleźli dawne przepisy, nauczyli się wypiekać rzymskie pączki i dali ten przepis gminowi. Pączki stały się daniem zapustnym, tanim, smacznym i bogatym jednocześnie, idealnym, aby uczcić nimi ostatni tydzień karnawału i z pełnym brzuchem wejść w kontemplację Wielkiego Postu.